De Ruta Dragonte

Wat een dag!!! We wilden op tijd starten voor de Ruta Dragonte, maar onderweg was niets te eten te regelen. Dus op zoek naar een zaak die vroeg ontbijt heeft. Die konden we niet vinden gisteren En dus hadden Bogo en ik in de supermarkt ons eten ingekocht voor onderweg en een extra fles water. Bogo komt uit Slovenië (en heet eigenlijk Bogomir) en wij gaan samen de route lopen. Dat is verstandiger omdat de route slecht is aangegeven en deze route wordt maar door zeer weinig mensen gelopen. We hadden vooraf ook een app gedownload met een offline map met daarop de route, maar ook een pijl waar jij je bevindt op de route. Dus mocht je twijfelen dan kun je het daar altijd checken, want een online verbinding zouden we maar sporadisch hebben.

Dus rond 7.00 in het donker vertrokken. De eerste 6/7 km zouden we op de weg lopen dus dat zou waarschijnlijk wel meevallen in het donker. Dat was inderdaad zou, hoewel het van tijd tot tijd wel redelijk steil was (dat dachten we toen tenminste). Wederom een mooie zonsopkomst  gehad met wat mooie silhouet foto’s. Onderweg genoten van de eerst mooie uitzichten die hadden bij de opkomende zon. We waren ook al gewaarschuwd voor de honden onderweg en gelukkig liep Bogo met stokken die we ook zouden kunnen gebruiken voor te agressieve honden. 

In Dragonte was een klein hutje ingericht speciaal voor pelgrims die de Ruta Dragonte liepen. Je kon daar zelfs een haard stoken, maar het belangrijkste was natuurlijk de stempel van de Ruta Dragonte voor in je credential. Eigenlijk was het belangrijkste vers water, want het water uit de kraan van onze albergue was niet te drinken, zo vies was dat. Ook nog even het gastenboek getekend waar in september maar 4 mensen hadden getekend. Zo weinig pelgrims lopen dus deze route (of ze kunnen deze hut niet vinden).

Een stukje na Dragonte was de eerste van de drie bergen beslecht en begonnen we aan de afdaling. Leuke afdaling richting het tweede dorp met hele oude notenbomen. Die zag je trouwens heel erg veel tijdens deze route. Toen we in dat dorp aankwamen sprak een dame ons aan in het Spaans en wij met handen en voeten geprobeerd om met haar te communiceren. Toen we weg gingen riep ze ons even te wachten. Na twee minuten kwam ze weer naar buiten met een plastic zak vol met druiven en brood. Zo’n mooi gebaar! De Camino voorziet zeggen we dan.

In het dal mochten we een stukje door de beek wandelen en begon daarna de weg omhoog naar de tweede berg. Door een bos steil omhoog. Daar stelde die eerste berg niets bij voor. Op tweederde van de berg lag wederom een dorpje. Vlak daarvoor lag een half vervallen kerk waarvan je de klok nog wel kon luiden. Ik kon de verleiding deze keer niet weerstaan… In de tuin achter de kerk in het zonnetje lekker ontbeten/geluncht. Ik liep alvast vooruit het dorp in en het eerste wat ik zag was een los paard dat midden op de weg stond (zie foto). Vervolgens twee blaffende honden en ik maar rustig aan geprobeerd daar langs te komen. Vervolgens bleven die twee honden me blaffend achtervolgen en dat paard liep gewoon mee! Bij de rand van het dorp bleven zij achter en vervolgde ik mijn weg omhoog. Dit keer uit het bos met wederom mooie vergezichten.

De afdaling was wat uitdagender dan de eerst afdaling, maar dalen gaat me goed af en dat was dus geen probleem. Het laatste deel met veel losse stenen was wel wat lastiger. Daar weer in een dorpje gepauzeerd en de waterflessen bijgevuld en langzaam op weg naar de derde berg. Die begon rustig, maar op bepaalde delen was die zo steil dat ik met mijn handen mijn bovenbenen moest ondersteunen. Na zoveel stijgen en dalen voelde ik de vermoeidheid ook wel in mijn benen komen. In het laatste dorp dus weer even pauze gehouden en sokken gewisseld. Het laatste deel omhoog ging langzaam maar ondanks alles bleef ik genieten van de omgeving. Op het laatst even van de route afgeweken om de top van de berg echt te bereiken en wat foto’s te maken. Trots gaven we elkaar een high five: we hadden het volbracht!

Maar toen hadden we nog geen rekening gehouden met de afdaling. In de beschrijving had ik al gelezen dat die “steep” zou zijn. Nou, dat was ook zo. Mijn voeten en tenen deden er zeer van (terwijl ik in het laatste dorp ze nog een keer had ingesmeerd. Uiteindelijk maar zigzaggend naar beneden gegaan, want recht naar beneden was echt te gevaarlijk. Uiteindelijk toch veilig het dorp Las Herreiras bereikt. Normaal gesproken het eindpunt van de Ruta Dragonte. Maar helaas niet voor ons want de accommodaties in dit dorp waren al lang vantevoren gereserveerd. Om die reden mochten we dus nog 1,5 km terug de originele route oplopen om in het dorp daarvoor aan te komen bij de herberg die wel plaats voor ons had. Morgen dat zelfde stukje dus weer terug lopen… 

De herberg is redelijk basic, maar voor 20 euro inclusief avondeten (met wijn) en ontbijt hoor je mij niet klagen. En na deze inspannende, uitdagende en schitterende dag zal ik sowieso wel goed slapen op de hooizolder van deze herberg! Morgen weer een uitdagende etappe van meer dan 30 km met een beklimming van 700 hoogtemeters en vervolgens weer een mooie afdaling. De zonsopgang op de top van die berg ga ik toch maar skippen (Esther als je meeleest ik heb je bericht gezien dat die erg mooi is), ik heb namelijk weinig trek om na de tocht van vandaag vannacht weer om 4.15 op te staan…

De foto’s komen morgen pas. In dit gehucht heb ik geen bereik en de WiFi hier is te slecht om ze te downloaden. UPDATE: Ze staan er nu op.

Details: 28 km en 1.400 hoogtemeters. Totaal 636 km