De laatste etappe…

Vandaag de laatste etappe. En wat voor één! Volgens de gronze.com site ongeveer 27 km en als ik anderen mag geloven een van de mooiste etappes. De wekker gezet om 6.45 omdat Javi en ik de laatste der mohikanen zijn die deze etappe lopen. Door de slechte weersvoorspelling zijn Andrea en Bogo afgehaakt. Javi zou om 7.30 bij mijn hotel zijn, maar hij zat nog aan het ontbijt (lees: koffie). De vraag was wat doe ik? Gewoon gaan of op hem wachten. In het kader van samen uit, samen thuis ben ik naar hem gewandeld (daarna zelfde stuk weer terug).

Dus uiteindelijk rond kwart voor 8 vertrokken en het was droog! De eerste 3/4 km de originele route gelopen, maar we wilden ook een stuk de kust route lopen. Dus daarna van de route afgeweken en de kustroute genomen. Nou dat wisten we meteen. Ten eerste schitterende views van de steile rotskust daar. Ten tweede van tijd tot tijd zeer smalle paden met daarnaast een diepe afgrond. Dus een verkeerde stap kon fataal zijn. Tel daarbij op dat ik flinke hoogtevrees heb. Resultaat: veel zweten, alleen op het pad letten en erg voorzichtig lopen… Maar zeker ook van tijd tot tijd van de heerlijke views genoten! Zowel Javi als ik vonden dit een schitterende afsluitende etappe van een hele mooie reis!

Maar rond 11 uur begon het (zoals voorspelt) flink te regenen. Gelukkig waren we toen weer op de normale route, want regen op die smalle paden bij een steile afgrond daar zou ik helemaal niet blij van worden… Dus flink doorlopen en bij de eerste bar wat langer stoppen. Bill en Christy hadden een mooie souvenir voor Veerle gekocht en kwamen dat nog “even” brengen met de auto die ze hadden gehuurd (de schatten). Alleen Amerikanen en schakelbakken en smalle straatjes zijn geen goede combinatie. Bill had de auto dus te scherp ingestuurd in een steile bocht en stond muurvast. Nu was het een klein dorp maar binnen de kortste keren stond er een file die dat dorp nog nooit had gezien. Uit alle krochten kwamen mensen om de auto los te krijgen. Ik ben maar achter het stuur gaan zitten om te voorkomen dat Bill in zijn enthousiasme de auto inde greppel achter hem zou rijden. Met vereende krachten kwam de auto weer vrij en heb ik de auto achteruit ingeparkeerd zodat ze ook makkelijk weg konden rijden…

Na die lunch (13.00) regende het nog steeds en Javi en ik mochten nog bijna 15 km lopen waarvan de eerste 8km 300 meter omhoog. De 2 uur regen die we de hele Camino hebben gehad hebben we vandaag zeker verdubbeld, maar dat deerde niet, Muxia moest worden gehaald, ook om de as van mijn vader te verstrooien. Een uur voordat we aankwamen stopte het met regenen en kwam de zon weer tevoorschijn. Het was net alsof het zo was bedoeld. Bij het binnen lopen van Muxia rond 16.00 checkte ik even of ik nog een bericht van mijn slaapplek had gekregen (een privé kamer dit keer). Tot mijn grote schrik las ik dat er een E. coli bacterie in het water van Muxia was gevonden en om die reden was er geen stromend water in Muxia en waren alle bars en restaurants gesloten.

Ik moest van mezelf naar de kerk en de vuurtoren in Muxia en ben daar ook heen gegaan, maar het speciale gevoel was door sleet probleem met het water wel een beetje verpest. Ik heb (wellicht te veel) gehaast wat foto’s genomen en heb wel even goed de tijd genomen om het as van mijn vader te verstrooien. Wat zeker (weer) een emotioneel moment was. Daarna nog even met Javi en Andrea die met de bus naar Muxia was gekomen op de rotsen gezeten. Daarna om half vijf besloten om snel naar het hotel te gaan om te kijken of ik de kamer kostenloos kon annuleren. Gelukkig hadden ze daar alle begrip voor (na de regenbui stonk ik volgens mij redelijk naar zweet), ook omdat je nu niet kon douchen. Vervolgens naar de supermarkt gerend om wat cola zero te lopen en om 17.00 de bus genomen naar Santiago. Die doet er 3 uur over en in die tijd heb ik snel een kamer in Santiago geboekt aangezien mijn batterij van mijn mobiel bijna op was. Nu schrijf ik dit verslag dus om 1.00 in de nacht met een halve liter bier bij een kebab tent (en nee ik heb geen eten besteld).

Kortom een hele mooie etappe, met flink wat regen en een abrupt einde, maar al met al toch een goede afsluiting van een heerlijk avontuur wat mij echt goed heeft gedaan. En dat was toch de voornaamste reden waarom ik dit avontuur ben aangegaan. Volgens mij ben ik ook wat afgevallen, maar dat zie ik later wel als ik thuis ben (zou in ieder geval een mooie side effect zijn). Morgen nog wat souvenirs kopen en dan zondag met het vliegtuig (via Frankfurt) naar Amsterdam en dan naar huis. 

Ik wil jullie allemaal danken voor het volgen van mijn blog, maar vooral een zeer groot dankjewel naar mijn vrouw Sandra die bereid was om de zorg voor onze kids de afgelopen 6 weken op zich te nemen om mij in staat te stellen mezelf toch enigszins te hervinden na mijn kanker. Dikke kus San en ik hou van je!

Details: 30 km en 750 hoogtemeters. Totaal: 935 km!!!!