She did it!

Ondanks het feit dat we in een slaapzaal sliepen wel goed geslapen. Geen snurkers (buiten mezelf dan, dus ik weet niet wat de rest daarvan denkt) en een goed bed, dus niets mis mee. Ik probeer meestal wel rekening te houden met de anderen door als (een van de) laatste te gaan slapen.

Zoals een beetje gewoonte wordt staat Veerle wat eerder op en maakt ze me wakker als haar voeten moeten worden gestapeld en de enkelband moet worden omgedaan. Vervolgens start Veerle dus wat eerder dan ik. We proberen meestal na een kilometer of 8 te ontbijten en dan bereken ik een beetje hoe laat ik zou moeten vertrekken om ongeveer op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek te arriveren. Vandaag zou dat een uur en een kwartier zijn. Omdat het door het tijdverschil met Portugal nu een uur later licht is vertrok Veerle om kwart over zeven, dus ik zou om half 9 vertrekken. De route naar de eerste stop was 1,5 km korter dan verwacht dus was ik 15 minuten “te laat”. Maar toen ik bij de bar kwam stond mijn ontbijtje (en Veerle) mij al toe te lachen!

Je merkt wel dat het nu echt veel drukker is geworden. Ik schat in dat er vijf tot zeven (misschien wel tien) keer zoveel mensen aan de wandel zijn. Heel veel Spanjaarden, gezinnen en groepen. Ach dat levert weer meer leuke contacten op en zolang we nog een bed kunnen vinden is het ook goed! Tijdens het lopen in de ochtend hoorde ik ineens in de verte een geluid dat steeds luider werd en goed herkenbaar is: een doedelzak! De doedelzak wordt niet alleen in Schotland bespeeld, maar ook veel in Normandië en in Galicië, waar we nu zijn. Het was echt mooi om vanaf een paar honderd meter afstand, al lopend door een bos, het geluid van de doedelzak dat steeds meer toenam te horen. 

Aankomende bij de eerste stop was het voor mij wel spannend hoe Veerle er bij zou zitten. Zou de energie weer helemaal op zijn of was de pijn van de verzwikte enkel te verdragen? Ze zat er redelijk vrolijk blij en dat was voor mij een grote opluchting! Ze had wel flink pijn gehad, maar de pijn werd niet steeds erger zoals dat gisteren het geval was. Dus besloten we om door te lopen. Als ontbijt een bocadillo (stokbrood) met kaas en echte ham (van die rode) gegeten en Veerle die toch wat eerder daar was ook weer wat eerder laten vertrekken. Op deze manier kunnen we allebei ons eigen tempo blijven lopen.

Toen ik weg liep kwam ik de Australische dame tegen die gisteren naast mij zat tijdens het avondeten. Samen al pratende een half uur samen gelopen totdat we Veerle hadden ingehaald. Leuk om zo onderweg die gesprekken te hebben! We moesten overigens vandaag een keuze maken. Of we lopen de normale route die de hele tijd door industrieel gebied gaat, of we nemen een route door het bos en velden die iets meer dan 1 kilometer langer is. Normaal gesproken een makkelijk keuze, maar met de enkel van Veerle is die wat moeilijker. Maar ook zij wilde de detour maken. Dus via een veel mooiere route liepen we uiteindelijk O Porino binnen. Meteen zagen we het Nederlandse echtpaar weer waar we twee dagen geleden mee gedineerd hadden. Zij hadden de saaie route genomen en hadden daar geloof ik  wel spijt van. Samen nog even een drankje gedaan op een terras.

Vervolgens de laatste 1,5 kilometer naar de albergue afgelegd en daar ingecheckt en lekker gedoucht. We waren er “al” om half 3 en ik ben hartstikke trots op mijn meid dat zij ondanks alle pijn de etappe heeft uitgelopen!!!! Dat is nou doorzettingsvermogen tonen! Zeker de tweede helft van de etappe heeft ze echt de pijn verbeten. Ze was dan ook doodop, maar dat mag ook na zo’n prestatie!

we hebben wat tijd genomen in de albergue om wat bij te komen en zijn daarna eerst even kort wat gaan drinken met de Portugees, die we na vandaag niet meer zullen zien omdat hij weer langere etappes gaat lopen. Daarna hebben Veerle en ik lekker wat gegeten bij een restaurant. Vooraf hadden we croquettes en dat bleken twee verschillende te zijn. De ene zag er zeer smakelijk uit, maar de andere was zwart van binnen (en een beetje van buiten). Dus eerst maar even dubbel gecheckt bij de bediening of dit normaal was. Maar het bleek inktvis te zijn. Dus heb ik er mij uiteindelijk toch maar aan gewaagd. En het was lekker!

Nu vroeg naar bed, want we zijn moe (zeker Veerle). Morgen weer een wat kortere etappe op het programma staan, die voor Veerle waarschijnlijk meer dan ver genoeg zal zijn, mede omdat er weer een beklimming(kje) in zit. Dus fingers crossed hopend dat ze het weer gaat redden.

Gelopen afstand: 16,5 kilometer.

Hoogtemeters: 247 meter

Totaal gelopen afstand: 158 kilometer