Zweten….

Vanochtend weer eens vroeg de wekker gezet. Veerle was om 5.30 wakker ik om 5.45. En niet zonder reden, want onze boot zou om 7.00 vertrekken. Een boottocht van ongeveer 30 kilometer, die ons via open zee richting de mond van de rivier brengt waarover het lichaam van St. Jakobus lange tijd geleden Spanje is binnen gebracht. Het is ook de enige Kruisweg ter wereld die over water gaat. Langs de route staan 12 kruizen die de Kruisweg markeren. Toch wel apart om met 30 personen om ‘s ochtends in het donker om kwart voor zeven op een bootje wachten. Want groot was de boot niet, maar hard varen kon hij wel! 
 

Om 6.50 kwam de boot aanvaren en iets na 7.00 vertrokken we uit de haven de volle zee op. Koffie en thee en wat te eten was gratis, dus dat was wel gastvrij, zoals de Spanjaarden ook zijn. Eerst kregen we wat uitleg over de mosselkwekerijen die in Galicië liggen en met name in deze zeemond. Blijkbaar is Spanje na Canada de grootste mosselkweker van de wereld. Ik houd het toch bij de Zeeuwse mossel! Daarna ging het in volle vaart richting de rivier waar de Kruisweg zich bevond. An sich niets aparts, gewoon wat kruizen op de oever en op eilanden in de rivier, zoals we die ook vaak op het land zien. Maar blijkbaar zijn deze kruizen toch iets speciaals. Wel mooi dat op het laatste kruis een roofvogel zat. Ik heb wel erg genoten van de boottocht. Veerle heeft er iets minder van meegekregen. Zij viel op een gegeven moment in slaap op mijn schouder. Leuke foto van gemaakt, maar die moet ik jullie helaas onthouden heb ik met Veerle afgesproken. Iets na half negen was het eindpunt van onze boottocht bereikt: Pontecesures. Vanaf daar is het nog 28 kilometer naar Santiago. Dat vonden we te ver in 1 dag, dus besloten een etappe van ongeveer 18 kilometer te lopen, die uiteindelijk 20 kilometer bleek te zijn. Het zou vandaag 35 graden worden, en normaal gesproken zou ik dan om 5.00 ‘s ochtend aanlopen om de warmte een beetje voor te blijven. Maar door onze boottocht was dat helaas niet mogelijk en vertrokken we pas tegen 8.45 met onze wandeltocht.

Ik had met Veerle afgesproken om het tempo vandaag iets hoger dan dat zij gewend is te leggen om zo de warmte toch enigszins te vermijden. Dit met het risico dat ze het eind van de etappe wellicht per taxi af zou moeten leggen. Zonder pauze zouden op het “normale” tempo pas om 15.00 arriveren en met de 20 kilometer pas tegen 16.00. De eerste 8,5 kilometer verliepen goed, maar vergden al veel van Veerle. Rond 11.00 ontbeten/geluncht en daarna zouden we 5 kilometer lopen op het “oude” tempo van Veerle. Door een wat langere lunch en het verlaagde tempo kwamen we rond 13.30 aan op onze tweede stop. Het was toen al bloedheet. Pas na 2 koude blikjes drinken kwam ik pas bij mijn positieven. Voor de stop was namelijk een leuke klim waar ik Veerle mee naar boven heb geholpen. We zouden nog 200 meter moeten klimmen in een verzengende hitte en Veerle was al doodop. Dus besloten dat zijn toch een taxi zou nemen en dat ik de laatste 7,5 kilometer zou doorlopen. Veerle, met haar verzwikte enkel toch weer een stuk verder gelopen in een onmenselijke temperatuur! Well done!

Het laatste deel was echt afzien. De klim op zichzelf bezien was goed te doen, maar met deze temperatuur nagenoeg ondoenlijk.  De weinige mensen die nog op de route waren zagen net als ik heerlijk af. Uiteindelijk ben ik tegen 15.30 op het eindpunt aangekomen, doodop en zeiknat van het zweet. Veerle was ook pas net gearriveerd aangezien de taxi lang op zich deed wachten. We hadden een kamer gereserveerd via een pension/restaurant. Daar sprak niemand Engels en Veerle zou naar beneden komen (kamer zat op de derde verdieping). Maar die Spanjaarden begrepen me niet en Veerle was nergens te zien en ik was doodop. Dat was voor mij op dat moment even geen goede combinatie. Na 2 minuten zag ik Veerle 100 meter verderop buiten staan zwaaien. Natuurlijk liggen de appartementen die het pension verhuurd niet boven het pension zelf, maar veel verderop in de straat. Zelden zo blij geweest om Veerle te zien (grapje). In het appartement dat we met 6 personen delen stond een waterkoeler en daar heb ik vele glazen koud water uit gedronken alvorens uitgeput op mijn bed te vallen (nadat ik mijn broek en shirt had uitgetrokken en ik mijn zweet met een handdoek van me af had geveegd). En dan keer je langzaam aan weer bewust terug op deze wereld. Na een tijdje lekker gedoucht en Veerle ook. Zij was ook doodop en viel meteen in slaap. Ik ben rond 17.30 de kamer uitgeslopen om het stadje te verkennen, maar het is meer een hele lange straat met wat zijstraatjes. Ik zit nu, onder het genot van een koude cerveza geserveerd in een ijsgekoeld glas dit verslag te schrijven. Dit is een beetje mijn gewoonte geworden (en die van Veerle) en in de avond vul ik dan het verhaal aan met wat gebeurd is op de rest van de dag. Gewoonte in deze regio is om als je een drankje besteld er ook gratis een pinxto bij te zetten. Dat is een klein (zout) hapje, vaak chips, maar soms ook een sandwich of een vette warme hap. Nu heb ik (voor het eerst) wat mosselen met wat groenten. Kan ik toch nog eens kijken hoe die mossels hier smaken. Nou ze smaakten heerlijk! Maar toch blijft mijn voorkeur uitgaan naar de Zeeuwse!

Terug van het eten. Dus nu de rest van het verhaal aan het schrijven. Met Veerle op zoek gegaan naar een restaurant. De eigenaar van het appartement waar we slapen had zijn toko vanmiddag helemaal vol zitten dus ik dacht om daar te gaan eten. Maar ja, Spanje is Spanje en dus was die in de avond dicht. Dus in dit uitgestorven stadje op zoek gegaan naar een plaats waar we konden eten. Er zijn hier heel veel bars, maar bijna alles is dicht. Uiteindelijk helemaal aan de andere kant van het stadje in het centrum gaan eten. Ze hadden alleen nog maar hamburgers, dus hamburgers met friet it is. Plus twee drankjes de man. Totale schade: nog geen 20 euro. dat is nog minder dan de lunch van vanmiddag die voor Spaanse begrippen echt schandalig duur was. 

Na het eten de hele weg weer terug gewandeld. We hadden nog wat tijd, dus hebben we nog een drankje gepakt op het terras waar ik vanmiddag al wat had gedronken. Dat ligt namelijk vlak bij onze slaapplek. Ik had de barvrouw al verteld dat ik met mijn dochter de Camino liep en toen ik terug kwam werd Veerle op zijn Spaans zeer hartelijk begroet en zij dacht alleen maar: waarom? Maar het zat Veerle mee, ze hadden namelijk Sangria in 1 glas. Dus Veerle intens gelukkig en toen we vertrokken werden we door de barvrouw zeer hartelijk gedag gezegd en het hele terras met Spaanse mensen zat instemmend mee te knikken (waarvan 1 man die er vier uur geleden ook al zat). Je zou je bijna Spaans gaan voelen…

Morgen nog maar minder dan 10 kilometer naar Santiago!!! Veerle en ik kijken er erg naar uit om daar te arriveren en om verschillende (persoonlijke) redenen deze Camino afvoer ronden! 
 

Gelopen afstand: 20 kilometer (die er dertig leken).

Hoogtemeters: 411

Totale gelopen afstand: 262 kilometer