Met een dipje Spanje in…

Veerle had een wat mindere nacht achter de rug omdat haar bed scheef was. Ikzelf heb heerlijk geslapen. We hadden weer afgesproken dat Veerle eerder zou vertrekken dan ik. Dus haar wekker stond weer om 5.00 uur. Ze had wat moeite met opstarten en vertrok uiteindelijk om 6.30. Ik ben toen langzaam aan opgestaan en nog wat spelletjes op mijn mobiel gedaan. Uiteindelijk tegen 8.00 vertrokken. Leuke route door een mooi groen glooiend landschap, maar helaas wel bijna de hele dag door de miezerregen gelopen. Maar ja, in ieder geval niet de echte regen die was voorspeld. Dus met een goed op en een t shirt en korte broek de etappe gelopen. Na een goede anderhalf uur (7,5 kilometer) had ik Veerle al ingehaald. Hoe verder ze liep, hoe meer pijn ze kreeg. Ze had wel de heuvel van de dag doorstaan, maar de pijp was leeg, de pijn te erg. Dus een taxi geregeld om haar van Portugal naar Spanje te brengen. Ik ben zelf wel weer verder gelopen door het mooie landschap.

Onderweg nog wat gekletst met wat Amerikanen dit “interesting” vonden dat ik belasting adviseur ben… Nou weet je met Amerikanen vaak niet of ze menen als ze dat zeggen, maar deze gast bleef maar doorvragen en dus kreeg hij zijn gevraagde info. Zal dit keer geen factuurtje sturen. Uiteindelijk gearriveerd in de grensplaats Valenca. Er was een markt bezig, maar je zag daar alleen maar auto’s met Spaanse nummerborden. Blijkbaar is Portugal toch goedkoper dan Spanje. Valenca is overigens wel een erg mooi stadje met oude stadsmuren, maar ook heel veel toerisme. Om van Portugal naar Spanje te gaan moet je met een brug over een brede rivier. Aan de andere kant van de rivier ligt Tui. Ook een stadje met oude vestingmuren. Die twee liggen elkaar bij wijze van spreken uit te dagen en ik hoorde later die dag dat er in de geschiedenis ook vaak gevochten is en Tui ook in handen van de Portugezen is geweest.

Normaal gesproken zou het oversteken van de landgrens een mooi moment moeten zijn tijdens deze reis. Maar zonder Veerle aan mijn zijde voelde het toch minder goed aan. Daarom heb ik met Veerle een videogesprek via whatsapp gestart voordat ik de brug op ging en zijn we toch samen (virtueel) de grens van Portugal naar Spanje overgestoken.

In Tui nog een flinke klim moeten maken om in en uit het centrum/vesting te komen. Normaal gesproken boek ik altijd een slaapplaats in het centrum, maar dit keer heb ik per vergissing een albergue geboekt die een kleine kilometer buiten het centrum ligt. Dat is natuurlijk niet fijn als je overdag zo ver loopt, maar nu helemaal niet met de blessure van Veerle. Over boeken gesproken. Vanaf Tui starten heel veel mensen hun Camino. Dit komt omdat je minstens 100 kilometer moet lopen om in Santiago je compastille (bewijs van je pelgrimsreis) te krijgen. Dat houdt in dat er ook veel grotere groepen (vaak georganiseerd) lopen die alles lang vooruit hebben geboekt. De pelgrims die van verder komen, moeten het dan maar met de kruimels doen qua slaapplaatsen. Dus dat wordt veel in albergues slapen of de hoofdprijs betalen.

Ook nog vergeten om mijn klok weer een uur vooruit te zetten, dus in plaats van 15.00 was het ineens 16.00. Toen zijn we met Veerle en een Portugees die we eerder al spraken naar de apotheek gegaan om te kijken wat we met de enkel van Veerle konden doen. Ik spreek geen Spaans, maar die Portugees wel dus waren wij hem zeer erkentelijk dat hij mee naar de apotheek ging. Daar flink wat ibuprofen ingeslagen en een band voor om haar enkel gekocht. Vanaf nu gooien we har “vol” met pijnkillers en hopelijk kan ze daarmee de etappe van ongeveer 16 kilometer overbruggen (zonder taxi).

Daarna met 11 pelgrims aan 1 tafel een pelgrimsmaaltijd gegeten. Maar dat had wel wat voeten in de aarde. In Spanje gaan de restaurants meestal pas open rond 20.00. De herbergen sluiten om 22.00, dus dat is dan zeer krap. Los van het feit dat dat toch wel lang wachten is als je de hele dag hebt gelopen. Dit restaurant zou om 19.00 open gaan en was gericht op pelgrims. We stonden dus vlak voor 19.00 voor het restaurant en de bedienster liep de hele tijd met een zeer sjacherijnig hoofd met een vuilcontainer op en neer en deed dan steeds weer het restaurant op slot. Uiteindelijk mochten we om 19.10 naar binnen, want buiten mochten we niet met 11 mensen aan 1 tafel zitten (het was intussen droog en zonnig geworden). Het eerste wat ze riep is dat ze alleen maar Spaans zou spreken. Wat commercieel bezien vreemd is als je een pelgrimsrestaurant runt… Uiteindelijk heeft de Portugees alles vertaald en hebben we eerlijk is eerlijk wel een goede pelgrimsmaaltijd voorgeschoteld gekregen van drie gangen met koffie en water voor de prijs van 10 euro.

Morgen een kortere etappe naar O Porino van ongeveer 16 kilometer. Hopelijk gaat Veerle het dit keer (samen met mij) volbrengen!

Gelopen afstand: 21 kilometer.

Hoogtemeters: 356 meter

Totaal gelopen afstand: 141,5 kilometer