Training in de Limburgse heuvels

Hoewel ik zo'n 5 jaar geleden al een keer samen met mijn moeder de West Highland Way heb gelopen (155 km wandeltocht in Schotland vanuit de midlands naar de highlands), beschouw ik mezelf toch niet als een wandelaar. Tijdens de corona steeds minder gesport en weer wat kilo's aangekomen, dus tijd om wat actiever te worden. Dus zo'n drie maanden geleden begonnen met wat langere wandelingen te maken. 

Begonnen met het Hertogenpad met wandelingen van een kleine 20 km. Het Hertogenpad is een lange afstandswandeling van 238 km van Breda naar Roermond. Veel spierpijn de dagen daarna maar toch een goed gevoel om weer actief te zijn. Gelukkig was mijn vrouw Sandra bereid mij van tijd tot tijd weg te brengen en/of op te halen. Om haar te ontlasten geprobeerd bij de derde etappe door te lopen naar station Den Bosch. Dat heb ik geweten: 30 km wandelen en een week lang last gehad van mijn voeten. In de tussentijd ook wat wandelingen gemaakt op het kloosterpad dat pas is geopend en toen kreeg ik de smaak te pakken.

Spullen regelen en dan met name een goede rugzak. De twee zeer vriendelijke dames van Camino Comfort in Oss hebben mij aan een goede rugzak geholpen (met nog vele andere zaken) en dan de eerste tocht met de rugzak op en wat losse spullen daarin. Ook dat is weer een nieuwe ervaring met de daarbij behorende nieuwe pijntjes de dagen daarna. Maar na verloop van tijd gaat dat ook weer wennen en stop je om maar extra gewicht te hebben de twee zwaarste boeken van mijn universiteitstijd in mijn rugzak (worden die ook nog een keer nuttig gebruikt).

En zo loop je elk weekend een wandeltocht van zo'n 25/30 km met een rugzak van 7/8 kg op je rug rond. Maar de Camino Frances die ik ga lopen start met een dik 25 km lange tocht die meteen de Pyreneën over gaat. 20 km bergop waarbij je zo'n kleine 1400 hoogtemeters maakt. Dus daar moest ik ook voor trainen. Om die reden heb ik afgelopen weekend twee dagen over het krijtlandpad gewandeld in de Limburgse heuvels. De eerste dag van Slenaken naar Vaals (via het drielandenpunt/hoogste punt van Nederland) en de tweede dag van Vaals via Gulpen terug naar Slenaken.

Verschillende keren fout gelopen dus dag 1 werden 24 km in plaats van 22km met 634 hoogtemeters. Een echte scout ben ik niet en dus ben ik de tweede dag nog meer fout gelopen waardoor die tocht 29 km werd in plaats van 24 km met 497 hoogtemeters. Maar wat heb ik genoten van deze twee dagen wandelen door berg en dal. Normaal loop ik steeds door en neem ik (bijna) geen tijd om van de omgeving te genieten, maar die tijd had ik nu wel en heb die ook nuttig gebruikt. Onderweg daardoor ook leuke gesprekken gehad met mede wandelaars. 

Tot dit weekend zag ik tijdens mijn wandelingen steeds andere wandelaars, maar die zag je "maar" één keer. Tijdens een meerdaagse tocht zie je dagelijks dezelfde mensen langs/voorbij komen en dat schept een band en leidt ook tot mooie gesprekken. Dit doet me toch weer terug denken aan de mooie ontmoetingen bij de West Highland Way en ik kijk nu al uit naar al die ontmoetingen tijdens het lopen op de Camino Frances.

Het wandelen zelf door de heuvels ging me eigenlijk goed af en zelfs met een flinke blaar en de 29 km op de tweede dag kwam ik voor mijn gevoel nog redelijk fit aan in Slenaken. Weinig last van bergop wandelen en bij het dalen houden mijn knieën het ook goed. Om die reden toch maar besloten om in de eerste etappe ineens de Pyreneën over te gaan steken. Heb na dit weekend echt zin in de aanstaande tocht. Het zal van tijd tot tijd wat pijn gaan doen, maar laat maar komen!