Finisterre: het einde van de wereld…

30 september 2021 - Fisterra, Spanje

Voor vandaag afgesproken om met zijn 4-en de etappe naar Finisterre te lopen. Weer een uitdaging voor mij, want het is “maar” 15 km lopen dus als ik alleen loop dan ben ik er rond 12 uur. Omdat het een kortere etappe is heb ik de wekker om 7.55 gezet. Ik slaap namelijk op de tweede verdieping en de andere drie op de begane grond. En ik zou ze wakker maken met het lied Guten Morgen Sonnenschein van Nana Mouskouri. Zelfs als je geen Duits spreekt een leuk lied om mee wakker te worden. Dus meteen naar beneden gegaan om ze wakker te maken.

Drie kwartier later klaar om te vertrekken. Na 10 minuten lopen wordt iemand van onze groep gebeld. Heb ik vergeten de sleutel in te leveren van de herberg. De zeer vriendelijke gastvrouw komt mij al tegemoet gelopen en twee minuten later bied ik haar samen met de sleutel mijn verontschuldigingen aan. Worden meteen geaccepteerd. Toch baal ik omdat dit (gelukkig) de eerste keer is dat dit gebeurt.

Na 10 minuten al de eerste frustratie van in een groep lopen. Ze willen ontbijten… tuurlijk doe ik mee, maar eigenlijk baal ik omdat dat weer een vertraging is van dik een half uur… Uit frustratie betaal ik het hele ontbijt (van maar liefst twaalf euro) om maar weer zo snel mogelijk op pad te zijn. Dus zo goed gaat het nog niet met mijn geduld… Uiteindelijk weer op pad met een flinke gang er in. Een erg mooie route over een paar heuvels om uiteindelijk in het dal van het dorp/stadje Fisterre aan te komen. Daar is een echt mooi zandstrand van ongeveer 1,5 km waar we weer een pauze hebben gemaakt om heerlijk te pootje baden en lekker te relaxen en te bellen met het thuisfront.

Daarna met blote voeten het hele strand afgelopen en daar weer 10 minuten erover gedaan om met zo weinig zand onze sokken en schoenen weer aan te doen, want blaren willen we nog steeds niet! In Fisterre om 13.00 lunch genomen en daar weer Riccardo uit Italië ontmoet. Maar weer bijna een uur verder. Uiteindelijk kwamen we rond 15.00 aan in Finisterre na een klein uur de beklimming naar de vuurtoren te hebben gemaakt. Dat is dan toch het nadeel van samen lopen: om 15.00 aankomen in plaats van 12.00 als je alleen loopt. Weer geleerd om aan te passen, hoewel het af en toe wat moeite kost. De Romeinen noemden deze plaats overigens Finisterre wat het einde van de wereld betekent. Als je bij de vuurtoren aankomt begrijp je dit meteen. Deze vuurtoren ligt op een stuk land dat een soort landtong is die erg ver de oceaan in loopt, waardoor dit het meest westelijke pintje lijkt van Europa.

Finisterre is voor veel pelgrims het echte eindpunt van de Camino omdat hier ook de landmeter met 0,000 km staat. Vroeger liepen de pelgrims hier naar toe om hun kleren te verbranden (waarschijnlijk omdat ze zo stinken na de lange tocht, wat enigszins bekend klinkt). Nu zitten de echte pelgrims op de rotsen achter de vuurtoren de tocht te overdenken en te bespreken met anderen. Dat deden wij dus ook. Eerst de bekende foto’s bij het 0,0 km punt. Daar maakt ieder toerist een foto van, maar alleen de “echte” pelgrims weten de waarde hiervan in te schatten na ongeveer 900 km lopen zoals wij hadden gedaan. We kwamen ook met volle bepakking aanlopen en riepen in volle blijdschap, waarna veel mensen op het terras voor ons begonnen te klappen. Daarna met een biertje in ons hand lekker in stilte op de rotsen zitten genieten van onze prestatie.

Daarna met bepakking 3 km terug naar het dorp rond 16.00 om in te checken in het hotel (met zeezicht, zie foto) en even in het bad te liggen weken. Vervolgens voor 1 keer in de avond weer de wandelschoenen aan omdat we toch weer 3,5 km heen en terug moesten lopen om te kunnen genieten van de zonsondergang bij de vuurtoren. Ik had wat vlees ingekocht bij de slager en Bill en Christy waren met de auto vanuit Santiago gekomen en hadden 5 flessen wijn meegenomen. Kortom een mooie avond met wat bewolking waardoor de zonsondergang wat minder spectaculair was, maar niet minder gezellig (en Esther, André was er weer bij).

Op de weg terug pikten Bill en Christy ons vijven nog even op met de auto, drie op de achterbank, een in de kofferbak en ik voorin met Christy op mijn schoot om zo de afdaling van 3 km grotendeels te voorkomen… Daarna nog even pizza gegeten en daarna wederom afscheid genomen van de meeste mensen. Morgen loop ik alleen met Javi naar Muxia omdat het waarschijnlijk gaat regenen. De rest gaat met de bus of met de auto. Ik zal kost wat kost de route te voet afleggen. Morgen wil ik namelijk op passende wijze mijn Camino afronden met een mooie wandeltocht en het verstrooien van de as van mijn vader.

We zien wel wat het weer gaat brengen! In ieder geval wel nog een flinke laatste wandeling…

Foto’s volgen later. Het is nu al zo laat dat ik nog maar 6 uur slaap kan hebben… Update: foto’s staan op de site.

Details: 18,5 km en 425 hoogtemeters. Totaal: 905 km

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Esther:
    1 oktober 2021
    Hoi Roel,
    Je moet een boek gaan schrijven over je tocht. Je verhalen zijn heerlijk om te lezen. Geniet van een laatste caminodagje en van het hele gezellige Muxia. Doe de groeten aan Andre.