The day after…

Na de etappe over de Pyreneeën was ik stiekem toch redelijk uitgeput. Ben dus redelijk goed in slaap gevallen rond 22.00 (ja tijdens de Camino gaat iedereen vroeg naar bed) toen de lichten uit gingen. Wel licht geslapen maar “pas” rond 06.00 wakker geworden.

De dag na de Pyreneeën kan alleen maar een makkie zijn dacht ik. Hoe slecht had ik dat ingeschat. Nu heb ik eerder al gemerkt tijdens mijn wandeling in Schotland dat ik met mijn gewicht bergop als een rustige diesel omhoog moet gaan, maar als het naar beneden gaat dan heb ik “voordeel” bij die extra kilo’s en ga ik als een speer. Nou deze etappe was 22 km lang en we gingen 400 meter omhoog en 800/900 meter naar beneden en dan ook echt steil naar beneden over losse rotsen (met name de laatste 4 km). Hierdoor was deze dag bijna zwaarder dan gisteren, hoewel hij 3 km korter was…

in de ochtend ben ik rond 8.00 gestart na een klein spartaans ontbijt samen met Der Manfred uit Duitsland. Allereerst een foto gemaakt bij het voor de Camino gangers iconische bord met Santiago 790 km… het eerste deel ging lekker soepel. Onderweg mijn goede daad weer verricht door een baseballcap op de route mee te nemen die iemand had verloren en die we een uurtje later terug hebben gegeven aan de dame die hem had verloren.

Na een tijdje kwamen we “heidi” tegen die we een dag eerder al hadden ontmoet. Een jonge dame uit Ulm die eigenlijk Laura heet en de rest van de dag met ons heeft meegelopen. 

Ik merkte al eigenlijk in het begin van de etappe dat het helemaal goed zat met een spier in mijn kuit (lijkt verrekt te zijn). Tijdens de stop halverwege van Manfred wat magnesium poeder gekregen en dat leek goed te helpen. Alhoewel de pijn nu vlak voor het slapen nog steeds niet weg is. 

De laatste 4km gingen redelijk steil naar beneden over losse rotsen. Ik ben blij dat het droog was anders was deze afdaling nog moeilijker geweest. Ik merk wel dat mijn (wandel) conditie goed is want in het begin van de dag waren Manfred en Laura sneller dan ik (overmoed?), maar naarmate de dag vorderde veranderde dat duidelijk. Wederom trots op mezelf.

in de avond nog twee grote biertjes op en een pelgrimsmenu in mijn albergue (herberg) met een Nederlandse en een Amerikaanse dame die ik eerder had ontmoet (die ene die ik gisteren over de bergtop heb geholpen).

Morgen een “vlakkere” etappe naar Pamplona, maar het gaat wel (veel) warmer worden. Ik hoop dus op tijd in Pamplona aan te komen en dan kan ik in de tussentijd (als ik niet te moe ben) de stad ook nog even bekijken. Fingers crossed dat mijn kuit het morgen volhoudt en dat mijn schouders (die ik ook erg voel) ook beter worden.

Details: 22 km en 400 hoogtemeters