De berg O Cebreiro

Nog even terugkomen op de herberg van gisteren. Zoals eerder gezegd redelijk basic met het slapen op een soort van hooizolder. De trap omhoog was zo smal dat mijn rugzak er amper doorheen paste met de waterflessen aan de zijkant… Maar 20 euro voor een overnachting, een gezamenlijk diner (met wijn) en een ontbijt is natuurlijk ook geen geld. De herberg werd door twee mannen gerund. De ene deed al het ontvangst en de andere man verzorgde het eten. Zo’n gezamenlijk diner is echt gezellig, al was ik de enige die wijn dronk. Voordeel was dan wel dat er wijn genoeg was voor mij.

Dus toen het diner voorbij was en ik in die ruimte verder wilde werken goot de kok mijn wijnglas tot de rand vol en na wat kort denken liet hij de karaf wijn staan met een vette knipoog naar mij. Een man naar mijn hart. De volgende ochtend was er om 6.30 al ontbijt. Ik was zoals vanouds om 6.00 al op en zat in de salon waar het ontbijt werd klaar gezet alvast mijn voeten voor te bereiden op de tocht van vandaag (blarenpleisters, tapen en wandelzalf smeren. Ja, je moet er wat voor over hebben).

Om klokslag 6.30 schalde uit de boxen ineens het Avé Maria van Schubert om iedereen wakker te maken en als teken dat het ontbijt klaar stond. Ik dacht meteen aan mijn vrouw en onze bruiloft waar juist deze versie ook werd gezongen. Jullie begrijpen het al, de dag begon weer goed. Dat samen met het feit dat na de tocht van gisteren mijn “high” nog steeds aanwezig was en ik geen spierpijn voelde, zorgde ervoor dat ik er weer helemaal klaar voor was vandaag. En dat was nodig ook, want er stond een lange etappe voor de boeg met een flinke beklimming naar de O Cebreiro. Een klim van meer dan 700 hoogtemeters, maar dan was de beloning ook een schitterend uitzicht over de hele omgeving!

Om iets na 7 uur vertrokken na een licht ontbijt en in het volgende dorp kwam ik een oude bekende tegen. Vanavond zei hij nog tegen mij dat ik ondanks het feit dat het donker was hij kon zien dat ik straalde… Na zo’n twee kilometer op de weg te hebben gelopen gingen we een pad in dat flink naar beneden liep. We keken elkaar meteen aan en dachten meteen hetzelfde: hoe verder we nu naar beneden gaan, hoe meer we straks moeten stijgen. En die stijging kwam! Steil en lang… Maar in vergelijking met gisteren in totaal bezien een peuleschil… en dan als je na 9 km boven komt de grote beloning: het mooie uitzicht! Nou mooi niet, want zo’n twee kilometer voordat we de top bereikten werd de hele top bedekt door wolken. Ik hoop dat de mensen die vanochtend heel vroeg zijn opgestaan voor de zonsopgang een beter uitzicht hadden. Je zou maar om 4.00 zijn opgestaan om vervolgens 2,5/3 ur naar boven te lopen en dan niets kunnen zien. Vlak voor de top zijn we de laatste provincie in gelopen: Galicië. 

Inmiddels liep Steve met me mee. Steve is een Amerikaan van in de 70 die alles een wedstrijd vindt. Daarom is hij maar met mee gaan lopen omdat ik bergop een wat langzamer maar steady tempo heb. In O Cebreiro samen nog de kerk bekeken waar de heilige graal zou staan en een stempel gescoord voor in onze credential. Daarna nog wat kleine heuvels over gegaan totdat Steve bij zijn albergue aan kwam, waar we hebben geluncht. Vlak daarvoor nog wel even in de “file” gestaan omdat een boer de koeien uit zijn stal haalde om naar de wei te brengen over de route van de Camino. Heerlijk!

Na de lunch ben ik alleen nog 9 km doorgelopen naar het eindpunt van vandaag triacastella. Dit ging nagenoeg volledig bergaf zonder al te veel losse rotsen, dus dat ging lekker vlot. De hele dag weer genoten van de mooie vergezichten (als de bewolking wat minder was). Toen ik na 31 km en zo’n 1.000 hoogtemeters bij het eindpunt aankwam was de smile op mijn gezicht nog even groot als vanochtend en had ik het gevoel dat ik nog kilometers door zou kunnen gaan. Kortom ik voel me nog steeds heerlijk (ook omdat ik steeds minder last heb van mijn blaren)!

Details: 31 km en 1.000 hoogtemeters. Totaal: 667 km